DATA149.1.19

გეოპოლიტიკური კონფლიქტები თანამედროვე მსოფლიოს პოლიტიკური და ეკონომიკური ცხოვრების ერთ-ერთი მთავარი გამოწვევაა. ამგვარი კონფლიქტები ხშირად ხდება არა მხოლოდ ტერიტორიალური დავების, არამედ პოლიტიკური გავლენის, ენერგეტიკული რესურსების კონტროლის და საერთაშორისო ბაზრების დაბლოკვის საკითხების საფუძველი. ეკონომიკური სანქციები, როგორც გეოპოლიტიკური კონფლიქტების იარაღი, დღესდღეობით ყველაზე ფართოდ გამოყენებული მეთოდია, რომელიც ძალადობის გარეშე ზეწოლას გულისხმობს და მიზნად ისახავს კონკრეტული ქვეყნების ქცევის კორექტირებას. თუმცა, მათი ზემოქმედება ხშირად უფრო კომპლექსურია, ვიდრე თავდაპირველად ჩანს, რაც მოითხოვს ეკონომიკური, სოციალური და პოლიტიკური ფაქტორების დეტალურ გაანალიზებას.

ეკონომიკური სანქციები წარმოადგენს საერთაშორისო ურთიერთობებში ძალის გამოყენების ალტერნატივას. ისინი გამოიყენება სხვადასხვა ფორმით—ვაჭრობის შეზღუდვა, ფინანსური აქტივების გაყინვა, ტექნოლოგიების მიწოდების აკრძალვა—და მიმართულია სახელმწიფოს ან კერძო პირების წინააღმდეგ, რომელთა ქმედებები არღვევს საერთაშორისო ნორმებს. მაგალითისთვის, 2014 წელს რუსეთის მიერ ყირიმის ანექსიის შემდეგ და 2022 წელს უკრაინაში რუსეთის სრულმასშტაბიანი შეჭრის საპასუხოდ, დასავლეთის ქვეყნებმა განახორციელეს ფართომასშტაბიანი სანქციები, რომლებიც მოიცავდა რუსეთის ეკონომიკის, ფინანსური სისტემის, ენერგეტიკული სექტორის და ტექნოლოგიური ბაზის შესუსტებას.

რუსეთის წინააღმდეგ დაწესებული სანქციები წარმოადგენს ყველაზე კოორდინირებულ და ვრცელ კამპანიას თანამედროვე ისტორიაში. ეს სანქციები მიზნად ისახავს არა მხოლოდ რუსეთის ეკონომიკის დასუსტებას, არამედ მისი გლობალური პოლიტიკური გავლენის შემცირებასაც. სანქციების მექანიზმების ეფექტურობა დიდწილად დამოკიდებულია საერთაშორისო თანამეგობრობის ერთობაზე. შეერთებული შტატები და ევროკავშირი სანქციების დაწესების მთავარ მოთამაშეებად გვევლინებიან, რომელთა კოორდინირებული ქმედებები ქმნის ძლიერ ზეწოლას სანქცირებული ქვეყნის ეკონომიკაზე. მაგალითად, რუსული ბანკების გათიშვა SWIFT სისტემიდან და ცენტრალური ბანკის აქტივების გაყინვა მნიშვნელოვნად ზღუდავს რუსეთის ფინანსურ შესაძლებლობებს და ამცირებს რუბლის სტაბილურობას.

ეკონომიკური სანქციების ერთ-ერთი მთავარი მიზანია სამხედრო აგრესიის შეჩერება და საერთაშორისო უსაფრთხოების უზრუნველყოფა. თუმცა, მათ ზემოქმედებას ხშირად განიცდის არა მხოლოდ სამიზნე ქვეყანა, არამედ გლობალური ეკონომიკური სტრუქტურები. რუსეთზე სანქციების შედეგად, მსოფლიოს მასშტაბით გაიზარდა ენერგორესურსების ფასები, რაც გავლენას ახდენს მომხმარებელთა კეთილდღეობაზე და ცვლის გლობალურ სავაჭრო მიმართულებებს. გარდა ამისა, სანქციები ახდენს გავლენას სანქცირებული ქვეყნის შიდა პოლიტიკურ სტაბილურობაზე, რაც ზოგჯერ ამძაფრებს სოციალური დაძაბულობებს და იწვევს პოლიტიკური რეფორმების დაჩქარებას.

საქართველოსთვის, როგორც რუსეთის უშუალო მეზობლისთვის, სანქციების საკითხი განსაკუთრებულად აქტუალურია. საქართველო ოფიციალურად არ აწესებს სანქციებს, მაგრამ იცავს საერთაშორისო სანქციების რეჟიმს და ცდილობს შეასრულოს მისი მოთხოვნები. ამავდროულად, საქართველოს მთავრობა ცდილობს, დააბალანსოს პროდასავლური პოზიცია და რუსეთთან ეკონომიკური კავშირების შენარჩუნების აუცილებლობა. რუსეთზე საქართველოს ეკონომიკური დამოკიდებულება—განსაკუთრებით ვაჭრობის, ენერგეტიკისა და ტურიზმის მიმართულებით—შეადგენს მთავარ გამოწვევას ქვეყნის გეოპოლიტიკური სტრატეგიისთვის. მიუხედავად ამისა, საქართველოს მთავრობა ცდილობს, არ გახდეს სანქციების გვერდის ავლის პლატფორმა და ახორციელებს დამატებით კონტროლს ვაჭრობისა და ფინანსური ტრანზაქციების პროცესებზე.

საერთაშორისო ეკონომიკური სანქციების მიმართ საქართველოს პოზიცია განპირობებულია მისი გეოპოლიტიკური მდებარეობით და რეგიონული უსაფრთხოების კონტექსტით. საქართველო ცდილობს, მაქსიმალურად გამოიყენოს თავისი ლოჯისტიკური პოტენციალი, მაგრამ ამავდროულად, თავიდან აიცილოს საერთაშორისო დიპლომატიური კონფლიქტები. სანქციების დაცვის მხრივ, საქართველო თანამშრომლობს ევროკავშირთან და შეერთებულ შტატებთან, რაც მოიცავს საბაჟო კონტროლის გამკაცრებას და სავაჭრო პოლიტიკის ლიბერალიზაციას, რათა ხელი შეუწყოს ევროკავშირის სტანდარტებთან შესაბამისობას.

რუსეთის წინააღმდეგ დაწესებული სანქციების ფართომასშტაბიანობა და კომპლექსურობა ქმნის მრავალმხრივ ზეწოლას: ეკონომიკური იზოლაცია, შიდა პოლიტიკური ზეწოლა და სოციალური უკმაყოფილების გაღვივება. მიუხედავად ამისა, სანქციების ეფექტურობა დამოკიდებულია მათ ხანგრძლივობაზე და იმაზე, თუ რამდენად თანმიმდევრულად მოქმედებენ მათი დამწესებელი ქვეყნები. რუსეთის შემთხვევაში, სანქციებმა მნიშვნელოვანი ზიანი მიაყენა ქვეყნის ეკონომიკურ სტაბილურობას, თუმცა ის მაინც ახერხებს ალტერნატიული სავაჭრო პარტნიორების მოძიებას და შიდა წარმოების ზრდის სტიმულირებას.

სანქციების გლობალური ეფექტურობის კუთხით, მნიშვნელოვანი ადგილი უკავია ტექნოლოგიურ და ენერგეტიკულ სექტორებს. მაღალტექნოლოგიური პროდუქციის ექსპორტის შეზღუდვა და ენერგორესურსების ექსპორტის დაბლოკვა მნიშვნელოვნად აფერხებს სანქცირებული ქვეყნის ეკონომიკურ პოტენციალს და ზღუდავს მის სამხედრო შესაძლებლობებს. თუმცა, ეს ზომები ასევე ახდენს გავლენას გლობალურ ბაზრებზე, განსაკუთრებით იმ ქვეყნებზე, რომლებიც დამოკიდებულნი არიან სანქცირებული სახელმწიფოს რესურსებზე.

საქართველოში, ეკონომიკური სანქციების ეფექტურობასთან დაკავშირებით დებატები სავსეა პოლიტიკური და სოციალური დაპირისპირებით. ქვეყნის შიგნით, ოპოზიცია ხშირად აკრიტიკებს მთავრობას სანქციების პოლიტიკის არასათანადო განხორციელებისთვის და მოითხოვს უფრო მკაცრ ზომებს რუსეთის მიმართ. სამოქალაქო საზოგადოება ასევე აქტიურად აკვირდება მთავრობის ქმედებებს და მოუწოდებს მეტ გამჭვირვალობას საერთაშორისო ვალდებულებების შესრულებაში. ამავდროულად, ბიზნეს სექტორი გამოხატავს შეშფოთებას რუსეთთან ეკონომიკური კავშირების გაწყვეტის გამო, რაც გავლენას ახდენს მათ საქმიანობაზე და რეგიონული სტაბილურობის პერსპექტივებზე.

გლობალური გეოპოლიტიკური კონფლიქტები და მათი ეკონომიკური შედეგები მიუთითებენ, რომ საერთაშორისო სანქციები თანამედროვე საერთაშორისო ურთიერთობების განუყოფელი ნაწილია. მიუხედავად იმისა, რომ მათი გავლენა შეიძლება არ იყოს უშუალოდ ხილვადი, ისინი ქმნიან გრძელვადიან ზეწოლას სამიზნე ქვეყნებზე და ცვლიან გლობალური ძალთა ბალანსს. საქართველოსთვის, რომელიც განიცდის გეოპოლიტიკურ და ეკონომიკურ გამოწვევებს, მნიშვნელოვანია, შეინარჩუნოს ბალანსი საერთაშორისო ვალდებულებების შესრულებასა და ეროვნული ინტერესების დაცვას შორის. ეს მოითხოვს კარგად გათვლილ და კოორდინირებულ სტრატეგიას, რომელიც უზრუნველყოფს ქვეყნის უსაფრთხოებას, ეკონომიკურ სტაბილურობას და საერთაშორისო პარტნიორებთან მჭიდრო თანამშრომლობას.

საქართველოში ოპოზიციური პარტიებისა და სამოქალაქო საზოგადოების ზეწოლა სანქციებზე

საქართველოში ოპოზიციური პარტიებისა და სამოქალაქო საზოგადოების როლი ქვეყნის შიდა და საგარეო პოლიტიკის ფორმირებაში მნიშვნელოვანი და რთულად ფორმირებადი პროცესია. ეს ძალები ხშირად წარმოადგენენ ბალანსს მმართველი ძალების გადაწყვეტილებებსა და საზოგადოების მოლოდინებს შორის, რაც განსაკუთრებით კრიტიკულია საერთაშორისო საკითხებზე, როგორიცაა სანქციების რეჟიმის დაცვა და რეალიზაცია.

საქართველოს გეოპოლიტიკური მდებარეობა და ისტორიული კონტექსტი ქმნის ისეთ გარემოს, სადაც რუსეთის წინააღმდეგ დაწესებულ საერთაშორისო სანქციებზე პოზიციის დაფიქსირება არა მხოლოდ პოლიტიკურ, არამედ ეკონომიკურ და უსაფრთხოების საკითხებსაც უკავშირდება. 2008 წლის რუსეთ-საქართველოს ომის შემდეგ, და განსაკუთრებით 2014 წელს ყირიმის ანექსიისა და 2022 წლის უკრაინაში რუსეთის სრულმასშტაბიანი შეჭრის შემდეგ, საქართველოს ოპოზიცია და სამოქალაქო საზოგადოება აქტიურად ამტკიცებენ, რომ ქვეყანას უნდა ჰქონდეს მკვეთრი პოზიცია საერთაშორისო სანქციების დაცვის მიმართულებით.

ოპოზიციური პარტიების მიდგომა სანქციებზე 

საქართველოს ოპოზიციური პარტიები რუსეთის წინააღმდეგ სანქციების საკითხზე, ძირითადად, ერთიანი ხედვით გამოირჩევიან. მათი უმრავლესობა მიიჩნევს, რომ საქართველოს მთავრობის პოზიცია არასაკმარისად მკაფიო და პრინციპულია. ეს განსაკუთრებით იმ ფონზე, როდესაც დასავლეთის ქვეყნები აშკარად ცდილობენ რუსეთის იზოლაციას, როგორც ეკონომიკური, ისე პოლიტიკური თვალსაზრისით.

მთავარი არგუმენტები ოპოზიციის მხრიდან:

1.      ევროპული ღირებულებების დაცვა: ოპოზიციური პარტიების მთავარი მოწოდება იმაში მდგომარეობს, რომ სანქციების რეჟიმთან შესაბამისობა საქართველოს ევროინტეგრაციის პროცესის განუყოფელი ნაწილია. მათი აზრით, სანქციებისადმი ლოიალურობის ნაკლებობა ართულებს ქვეყნის ევროკავშირში გაწევრიანების პერსპექტივას და სიგნალს აძლევს საერთაშორისო საზოგადოებას საქართველოს პოლიტიკური მიუკერძოებლობის შესახებ.

2.      უსაფრთხოების გაძლიერება: ოპოზიცია მიიჩნევს, რომ რუსეთისთვის სანქციების მხარდაჭერა მნიშვნელოვანია ქვეყნის ეროვნული უსაფრთხოების გასაძლიერებლად. მათი აზრით, რუსეთის აგრესიული პოლიტიკის შეზღუდვა, მათ შორის სანქციების მეშვეობით, საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობისთვის გადამწყვეტი მნიშვნელობის მატარებელია.

3.      საერთაშორისო პარტნიორების ნდობა: ოპოზიცია მუდმივად ხაზს უსვამს, რომ საერთაშორისო პარტნიორების ნდობა აუცილებელია არა მხოლოდ პოლიტიკური მხარდაჭერისთვის, არამედ ეკონომიკური კავშირების განვითარებისთვის.

ამ თვალსაზრისით, სანქციებისადმი გულგრილი დამოკიდებულება ზიანს აყენებს საქართველოს საერთაშორისო იმიჯს.

 სამოქალაქო საზოგადოების როლი

სამოქალაქო საზოგადოება საქართველოში აქტიურად აკვირდება და აფასებს მთავრობის ქმედებებს სანქციების საკითხზე. არასამთავრობო ორგანიზაციები, მედია და ექსპერტული წრეები რეგულარულად წარმოადგენენ ანგარიშებს, რომლებიც განიხილავენ ქვეყნის პოზიციას საერთაშორისო სანქციების დაცვის კუთხით.

სამოქალაქო საზოგადოების მთავარი მოთხოვნები:

1.      გამჭვირვალობა: არასამთავრობო ორგანიზაციები ხშირად მოითხოვენ მთავრობისგან მეტ გამჭვირვალობას რუსეთის წინააღმდეგ სანქციების დაცვის პროცესში. მათი აზრით, მნიშვნელოვანია საზოგადოების ინფორმირება იმაზე, თუ როგორ ხდება სანქციების აღსრულება და რა ნაბიჯებს დგამს სახელმწიფო სანქციების გვერდის ავლის პრევენციისთვის.

2.      ინკლუზიური პოლიტიკის ჩამოყალიბება: სამოქალაქო საზოგადოება აქტიურად მოუწოდებს ხელისუფლებას, ჩართოს ოპოზიციური ძალები და ექსპერტული წრეები სანქციების პოლიტიკის შემუშავების პროცესში. ეს არა მხოლოდ პოლიტიკურ კონსენსუსს შეუწყობს ხელს, არამედ გააძლიერებს საზოგადოებრივ ნდობას.

3.      ადვოკატირება საერთაშორისო დონეზე: არასამთავრობო ორგანიზაციები ხშირად იყენებენ საერთაშორისო პლატფორმებს, რათა დააფიქსირონ საქართველოს საზოგადოების პოზიცია რუსეთის წინააღმდეგ სანქციების საკითხზე. ეს ეხმარება ქვეყნის იმიჯის გაძლიერებას დასავლელ პარტნიორებს შორის.

 ოპოზიციისა და სამოქალაქო საზოგადოების ზეწოლამ გარკვეულწილად შედეგიც გამოიღო. მაგალითად, მთავრობამ არაერთხელ განაცხადა, რომ საქართველო არ იქნება პლატფორმა სანქციების გვერდის ავლისთვის და გაამკაცრა საბაჟო კონტროლი. თუმცა, ამ ძალისხმევას აკლია სისტემურობა და პოლიტიკური ნება, რაც კრიტიკას იწვევს როგორც შიდა, ისე საერთაშორისო დონეზე.

1.      გეოპოლიტიკური დილემა: საქართველოს მთავრობის არგუმენტი, რომ სანქციების დაწესება და მხარდაჭერა შეიძლება ეკონომიკურად ზიანს მიაყენოს ქვეყანას, ხშირად გამოიყენება ოპოზიციის მიერ, როგორც "არაპრინციპული" პოლიტიკის მაგალითი. თუმცა, რეალობა ის არის, რომ რუსეთის გავლენა საქართველოს ეკონომიკაზე კვლავ ძლიერია, რაც ამარტივებს მთავრობისთვის სანქციებთან მიმართებაში ნაკლებად მკაფიო პოზიციის შენარჩუნებას.

2.      საზოგადოებრივი აზრი: ქართველი საზოგადოება ძირითადად მხარს უჭერს დასავლურ ინტეგრაციას და ეწინააღმდეგება რუსეთის აგრესიულ პოლიტიკას, თუმცა კონკრეტულ პოლიტიკურ ნაბიჯებზე კონსენსუსი ნაკლებად არსებობს. ეს ართულებს ოპოზიციისა და სამოქალაქო საზოგადოების მოქმედებებს, რადგან მათ უწევთ არა მხოლოდ მმართველ პარტიასთან, არამედ ზოგჯერ საზოგადოების ნაწილთანაც დაპირისპირება.

3.      სანქციების დაცვის მექანიზმების სისუსტე: მიუხედავად გარკვეული პროგრესისა, სანქციების დაცვის მექანიზმები საქართველოში კვლავ სუსტია. სამოქალაქო საზოგადოების და ოპოზიციის არგუმენტით, საჭიროა მეტი რესურსის გამოყოფა საბაჟო კონტროლის გაძლიერებისთვის, ფინანსური ტრანზაქციების მონიტორინგისთვის და კანონმდებლობის სრულყოფისთვის.

რა სურს მსოფლიოს და რატომ არ იზიარებს ამ მისწრაფებებს რუსეთი?

მსოფლიოს უმეტეს ნაწილს სურს მშვიდობა, სტაბილურობა და განვითარება, რომლებიც დაფუძნებულია საერთაშორისო სამართლის, დემოკრატიული ღირებულებების და ეკონომიკური თანამშრომლობის პრინციპებზე. თანამედროვე გლობალიზებული სამყარო მოითხოვს კოლექტიურ მოქმედებებს გლობალური პრობლემების დასაძლევად—კლიმატის ცვლილების წინააღმდეგ ბრძოლა, პანდემიების მართვა, ტექნოლოგიური განვითარება და უსაფრთხოების უზრუნველყოფა. ამ პროცესებში უმთავრეს როლს ასრულებს თანამშრომლობა, საერთაშორისო ნორმების დაცვა და პარტნიორული ურთიერთობები. ეკონომიკური სანქციები და დიპლომატიური ზომები, რომლებიც გამოიყენება სახელმწიფოების ან რეჟიმების ქცევის კორექტირებისთვის, პირდაპირ ემსახურება ამ მიზნებს, რაც უზრუნველყოფს საერთაშორისო წესრიგის შენარჩუნებას და გლობალური უსაფრთხოების სისტემის გაძლიერებას.

მსოფლიოს სურს ენერგეტიკული რესურსების გაწონასწორებული განაწილება, თავისუფალი ვაჭრობა და ბაზრის თანასწორობა, სადაც არ იქნება ერთი ქვეყნის დომინირება ან სხვების ეკონომიკური ჩაგვრა. საერთაშორისო ორგანიზაციები, როგორიცაა გაერო, ევროკავშირი და ნატო, მნიშვნელოვან როლს ასრულებენ ამ ღირებულებების დაცვასა და გავრცელებაში. მათ მიერ დაწესებული სანქციები რუსეთზე 2014 წლის ყირიმის ანექსიისა და 2022 წლის უკრაინაში შეჭრის შემდეგ, წარმოადგენენ პასუხს იმ ქმედებებზე, რომლებიც პირდაპირ ეწინააღმდეგება საერთაშორისო ნორმებს და ძირი გამოუთხარა გლობალურ უსაფრთხოებას. დასავლეთისთვის, მათ შორის შეერთებული შტატებისა და ევროკავშირის ქვეყნებისთვის, სანქციები არის ეკონომიკური იარაღი, რომელიც უფრო მშვიდობიანი და სამართლებრივი გზაა სამხედრო კონფლიქტების თავიდან აცილებისთვის.

მსოფლიოს მიზნები ფოკუსირებულია არა მხოლოდ ეკონომიკურ ზრდაზე, არამედ ადამიანის უფლებების დაცვისა და გარემოსდაცვითი ვალდებულებების შესრულებაზე. საერთაშორისო თანამშრომლობისთვის მნიშვნელოვანია საერთო მიზნების მიღწევა, სადაც ყველა ქვეყანა ერთიანდება საერთო პრობლემების გადასაჭრელად. თუმცა, რუსეთისთვის, როგორც ჩანს, ეს მიდგომები მიუღებელია, რადგან ის ხშირად უპირატესობას ანიჭებს საკუთარ გეოპოლიტიკურ და ეკონომიკურ ინტერესებს საერთაშორისო ნორმებზე მაღლა. რუსეთის ქმედებები უკრაინაში, მისი სამხედრო აგრესია და დეზინფორმაციული კამპანიები პირდაპირ უპირისპირდება დასავლურ ღირებულებებს, რაც კიდევ უფრო ამწვავებს გლობალურ დაპირისპირებებს. რუსეთის მიზნები ხშირად მიმართულია საკუთარი გავლენის სფეროების გაძლიერებისკენ და პოსტსაბჭოთა სივრცეში მისი დომინანტური პოზიციის შენარჩუნებისკენ.

რუსეთი არ იზიარებს მსოფლიოს იმავე ხედვას, რომელიც დაფუძნებულია დემოკრატიულ ღირებულებებზე და თავისუფლებაზე. ამის ნაცვლად, კრემლის პოლიტიკა ემყარება ავტორიტარულ მართვას, სამხედრო ძალის გამოყენებას და დეზინფორმაციულ სტრატეგიებს საერთაშორისო არენაზე გავლენის მოსაპოვებლად. სანქციები, რომლებიც მსოფლიოს მიერ დაწესდა, მიზნად ისახავს რუსეთის ეკონომიკის შესუსტებას და მისი აგრესიული ქმედებების შეჩერებას. თუმცა, რუსეთის პასუხი ხშირად კონფრონტაციულია—მას სურს ალტერნატიული ეკონომიკური და პოლიტიკური ალიანსების შექმნა, რათა თავიდან აიცილოს დასავლეთის ზეწოლა. მაგალითად, ჩინეთთან და ინდოეთთან გაძლიერებული სავაჭრო კავშირები და ევროაზიის ეკონომიკური კავშირის განვითარება პირდაპირ მიმართულია სანქციების გვერდის ავლისკენ და დასავლეთის გავლენის შემცირებისკენ.

მსოფლიოს სურს, რომ საერთაშორისო ურთიერთობები და ეკონომიკა იყოს უფრო პროგნოზირებადი და გამჭვირვალე, რაც შესაძლებელს გახდის საერთო მიზნების მიღწევას გრძელვადიან პერსპექტივაში. თუმცა, რუსეთი ხშირად იყენებს ენერგეტიკულ რესურსებს, როგორც იარაღს, რათა გავლენა მოახდინოს სხვა სახელმწიფოებზე და დაარღვიოს გლობალური სტაბილურობა. ბუნებრივი გაზის ექსპორტის შეზღუდვა და მისი პოლიტიზება, როგორც ევროპაში, ასევე აზიის ბაზრებზე, აშკარად ეწინააღმდეგება თავისუფალი ვაჭრობის პრინციპებს და ხელს უშლის ენერგეტიკული უსაფრთხოების მიღწევას.

გარდა ამისა, რუსეთის შიდა პოლიტიკაც ეწინააღმდეგება მსოფლიოს მიერ გავრცელებულ ღირებულებებს. ადამიანის უფლებების შეზღუდვა, ოპოზიციის დევნა და მედიის კონტროლი აჩვენებს, რომ კრემლი არ იზიარებს დემოკრატიული მმართველობის პრინციპებს. ეს განსხვავებები აშკარად აისახება საერთაშორისო პოლიტიკაზე, სადაც რუსეთი ხშირად მოქმედებს როგორც ოპონენტი მსოფლიოს მიერ მხარდაჭერილი გადაწყვეტილებების მიმართ. ამის მაგალითია გაეროს უშიშროების საბჭოში რუსეთის ვეტოს გამოყენება, რაც ხელს უშლის კონსენსუსის მიღწევას გლობალურ საკითხებზე.

რუსეთისთვის მნიშვნელოვანია საკუთარი სუვერენიტეტისა და უსაფრთხოების განმტკიცება, თუმცა მისი მეთოდები ხშირად აღიქმება აგრესიულად. კრემლს სურს, რომ მსოფლიო აღიარებდეს მის გავლენას, განსაკუთრებით პოსტსაბჭოთა სივრცეში, რაც დასავლეთისთვის მიუღებელია, რადგან ეს ეწინააღმდეგება თავისუფალი და დამოუკიდებელი სახელმწიფოების იდეას. რუსეთის მიერ მხარდაჭერილი სეპარატისტული მოძრაობები და მისი სამხედრო ინტერვენციები ამძაფრებს საერთაშორისო დაპირისპირებას და ქმნის ხანგრძლივ კონფლიქტებს, რომლებიც აზიანებს გლობალურ სტაბილურობას.

ამგვარად, მსოფლიო და რუსეთი სრულიად განსხვავებულ ხედვებს იზიარებენ საერთაშორისო ურთიერთობებისა და განვითარების გზების შესახებ. მსოფლიოს სურს თანამშრომლობითი მიდგომა, რომელიც ეფუძნება საერთაშორისო ნორმებს და დემოკრატიულ ღირებულებებს, ხოლო რუსეთის პრიორიტეტია მისი გავლენის სფეროების გაფართოება და დომინაციის შენარჩუნება. ეს განსხვავებები კიდევ უფრო ამწვავებს დაპირისპირებებს და აყალიბებს გლობალურ გეოპოლიტიკურ ძალთა ბალანსს, რომელიც მოითხოვს მუდმივ მონიტორინგსა და დიპლომატიურ ძალისხმევას.